شکر خدا

این روزا تمام تلاشم رو میکنم که زیاد تنها نباشم.چون وقتی تنها میشم مدااام اندیشه های منفی سراغم میان و بی حوصلم.حتی اگر کسل باشم و نخوام جایی هم برم، باز هر طور باشه شال و کلاه میکنم و میزنم بیرون . قبلا خیلی از دور همی ها و مهمانی های فامیلی رو نمیرفتم و خونه میموندم و یا میخوابیدم یا پای تلوزیون مینشستم تا بقیه بیان. خیلی خسته کننده میشد. تا اینکه با خودم گفتم دختر ! تو هی بشینی تو خونه و جایی نری به کجا میرسی؟؟؟ پاشو به خودت برس به زندگی برس...با مردم در ارتباط باش. اینهمه از مامانم اینها میپرسن پس این دختر کجاست چرا جایی نمیاد؟! 

یه تجربه از من و اونم اینکه هر موقع کسلی و افسردگی اومد یقتون رو بچسبه،سریع برید تو جمع سریع برید بیرون ،نمیدونم یه طوری دورتون رو شلوغ کنید تا این حس های بی فایده دست از سرتون بردارن . همینکه بفهمی فقط تو نیستی که درگیر یک سری مشکلاتی و دیگران هم به نوبه خودشون مسایل حل نشده دارن، بهت میفهمونه که نشینی غصه بخوری و بهتره که از زندگیت لذت ببری و سازگار باشی.

درسته هنوزم مشکلاتمون به قوووت خودش باقیه اما بهتره ناشکری نکنم چون در ازاش خدا در بیشتر جاها هوامونو داشته و بزرگ بوده. دیگه باید این زندگی رو پذیرفت و سازگار شد. یک جاهاییشو میشه بهتر کرد و تغییر داد ولی یه جاهاییش نیاز به صبر و زمان بیشتری داره.در گذشته، میگفتم تا این مشکل حل نشه تا اینطور نشه اونطور نشه من از زندگیم از روزگارم راضی نمیشم و لذت نمیبرم. واسه همین مدااام لحظه های قشنگ دیگه زندگیمو از دست میدادم و تو خودم بودم. اینقدرررر خودخوری کردم تا اینکه نتیجش ریزش شدید موهام شد. موهام هی میریزن. هر رااااهیم براش امتحان کردم فایده نداشت که نداشت. فقططط درمانش اینه که از لحاظ روحی و عصبی خودم رو آرام کنم و خونسرد باشم. یه کمم بی خیال باشم بد نیست. خوش به حال ادمهای بی خیال و الکی خوش. 

خلاصه که این سختی ها همیشه هست. این مرحله بگذره مرحله بعدی چه بسا سخت تر پیداش میشه. نباید دل به مشکلات و غصه ها داد. یه جاهایی نمیشه کاری کرد و باید سازگار شد. دل دادن به غم ها بدترشون میکنه میشن یه غول بزرگگگ. باید بی خیالی پیشه کرد و با دوستو اشنا ها خوش بود و گذروند.