برام مهم نيست

انگار ديگه ازدواج و تشكيل خانواده برام مهم نيست انگار حس ميكنم دوست داشتن و عشقو عاشقي همش كشكه (واقعا هم همينطوره) و بهتره به فكر استقلال شخصي و فكري باشم و فعلا بيخود خودم رو درگير مسئوليت هاي بيشتر زندگي مشترك نكنم. پسري كه قبلا باهاش آشنا بودم بهم چند روز پيش پيام داد كه آره من خيلي دوستت دارمو نميدونم همه كار برات ميكنم و اين حرفا حتي بحث ازدواجم پيش كشيد. نميگم پسر بديه اتفاقا پسر سر به راه و مستقل و كاري و خوبيه. اما اما اما از اون جايي كه من اندازه سر سوزن شانس ندارم واي اين پسر با اين اخلاق خوب و زيبا يه قيافه اي داره كه من اكراهم ميشه بهش نگاه كنم. واقعا قيافش زشته به معناي وااااقعي كلمه زشت قيافش زشته. يعني بيچاره قد بلندي هم داره هيكلشم بد نيست خوبه اما صورتش اصلا قشنگ نيست و به دل به هيچ وجه نميشينه. عكسشو به مامانم نشون دادم واي مامانم خيلي بهم توپيد گفت اين اصلا نه نه نه، گفتم مامان ظاهر كه مهم نيست تازه گفته دماغشم ميخواد به زودي عمل كنه اما مامانم گفت اين چه قيافه ايه اينا رو از كجا پيدا ميكني؟؟؟ منم به پسره گفتم نه نميخوام در ارتباط باشيم!

اينم از اين ... اوني كه هم پول داره هم كار هم زندگي، قيافش شبيه ميمونه اوني هم كه هيچي نداره و بيچارست خيلي خوش تيپ و خوش قيافس ، هه هه . البته من مدتي ميشه كه كمتر به ظاهر اهميت ميدم و بيشتر اخلاق و معرفت طرف برام اهميت داره ولي با وجود اخلاق و رفتار خوب اين پسره، اصلا حسي بهش ندارم و نتونستم به چهرش ارتباط برقرار كنم و اصلا ذوقي براي ديدنش ندارم و كلا كاش زودتر بينيشو عمل ميكرد شايد قشنگ تر ميشد حداقل يه حسي بهش پيدا ميكردم اخه مورد خوبيه براي ازدواج . واي حرف ازدواج شد من واقعا از ازدواج ميترسم با اينكه از سر و سامون گرفتن بدم نمياد اما از ناسازگاري ها از نشدن ها مي ترسم مهم تر از همه از جدايي ميترسم از رها شدن. اين روزا از همه ميشنوم فلاني جدا شد از همسرش يا فلاني شكايت كرده مهريه ميخواد. اينا منو ميترسونه اما از يه طرفي هم دلم ميخواداستقلال پيدا كنم شايد اگه يك  اپارتمان براي خودم داشتم نيازي به ازدواج نبود، حس ميكنم مجرد بودن بهتره اين روزا، چي بگم. بهتره مثل هميشه همه چيز رو به خداي بزرگ و توانا بسپارم و ببينم چي ميشه.